Diagnoza

Wykonujemy diagnozę integracji sensorycznej u dzieci od 6 miesiąca życia, młodzieży i osób dorosłych.

Cała diagnoza to najczęściej 3 spotkania.

Pierwsze spotkanie to wywiad przeprowadzony osobiście z rodzicem lub opiekunem (najlepiej z mamą dziecka) lub za pośrednictwem Internetu lub telefonicznie – czas trwania około 1 godziny.

Drugie spotkanie to szereg testów i obserwacji przeprowadzonych z dzieckiem na sali – czas trwania około 1 godziny.

Trzecie spotkanie to omówienie diagnozy, przedstawienie propozycji rozwiązania problemu, odpowiedzi na pytania, omówienie programu domowego  – czas trwania około 1 godziny. .

Na diagnozę składa się: wywiad z rodzicami, kwestionariusz, próby kliniczne, obserwacje dziecka, wybrane testy. Posumowanie diagnozy – to omówienie wyników poszczególnych testów i badań oraz zaleceń przygotowanych przez wykwalifikowanego terapeutę. Rodzice otrzymują wyniki diagnozy oraz program terapii w formie pisemnej.

Integracja sensoryczna

Twórcą teorii integracji sensorycznej jest dr A.Jean Ayers, psycholog i terapeuta zajęciowy, pracownik naukowy na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles. W oparciu o wiedzę z zakresu neurobiologii, psychologii, pedagogiki i terapii hipotezy wskazujące na implikację funkcji psychoneurologicznych w trudnościach w uczeniu się. J. Ayers opracowuje szczegółowo teorię rozwoju integracji sensorycznej i jej rolę w rozwoju dziecka ( Z. Przyrowski).

Czym jest integracja sensoryczna?

Ayres definiuje integrację sensoryczną jako proces dzieki, któremu mózg otrzymując informacje ze wszystkich zmysłów, segregując je, rozpoznając, interpretując ze sobą i wcześniejszymi doświadczeniami odpowiada adekwatną reakcją.

Terapia integracji sensorycznej wygląda jak zabawa, ale jest to zabawa „naukowa” poprzez którą układ nerwowy i mózg uczą się właściwego reagowanie na bodźce zewnętrzne. Zajęcia terapeutyczne odbywają się 1-2 razy w tygodniu (w zależności od potrzeb dziecka) i trwają ok. 50 min. Prowadzi je wykwalifikowany terapeuta integracji sensorycznej.

W terapii SI podstawę stanowi stymulacja zmysłu równowagi podczas różnorodnych zabaw prowadzonych na sprzęcie podwieszanym (huśtawki, platformy, walce, itd.). Wiele jest również ćwiczeń i zabaw stymulujących czucie powierzchniowe i głębokie, zmysł wzroku, słuchu i węchu.

Podczas zajęć dziecko jest zachęcane i kierowane do wykonywania aktywności sprzyjających minimalizowaniu deficytów rozwojowych. Stopień trudności tych aktywności stopniowo wzrasta w miarę czynionych przez nie postępów. Nie mogą być one ani za łatwe, ani zbyt trudne. W terapii SI nie ma miejsca na porażki, a każde ćwiczenie powinno kończyć się sukcesem. Ważnym aspektem tej terapii jest motywacja podopiecznego. Odgrywa ona dużą rolę przy doborze aktywności. Niektórym dzieciom terapeuta pozostawia wiele swobody przy doborze zabaw i ćwiczeń, innym proponuje aktywności specjalnie dla nich wyselekcjonowane.

Zaburzenie sensorycznej integracji

Objawy zauważone przez rodziców i nauczycieli:

•  hiperaktywność;
•  hipoaktywność;
•  problemy z koncentracją;
•  nadpobudliwość emocjonalna;
•  obniżony poziom koordynacji wzrokowo-ruchowej;
•  niezdarność ruchowa;
•  zaburzenia poczucia kierunku;
•  słaba organizacja zachowania;
•  zaburzenia mowy;
•  problemy w obcowaniu z ludźmi;
•  problemy z czytaniem, pisaniem, rysowaniem;
•  problemy w samoobsłudze i wykonywaniu codziennych czynności;
•  niska samoocena;
•  wycofywanie się z kontaktów społecznych;
•  trudności z wysłuchiwaniem poleceń;
•  problemy z nauką jazdy na rowerze;
•  unikanie zabaw na huśtawce, karuzeli lub nadmierne poszukiwanie takich zabaw;
•  nadwrażliwość na światło;
•  fascynacja światłami, wentylatorami, wodą;
•  nadwrażliwość na dźwięki;
•  unikanie kontaktu fizycznego z innymi osobami oraz niektórymi „materiałami”, jak np. piasek, pasta, farby do malowania palcami;
•  silne reakcje na bodźce na twarzy, rękach, stopach;
•  nietolerancja nowych potraw, wąski repertuar żywieniowy;
•  trudność w zakładaniu nowych ubrań, nietolerancja metek, guzików, szwów;
•  odmowa noszenia pewnych ubrań, noszenie wyłącznie długich rękawów/nogawek spodni, aby skóra nie była wystawiona na działanie bodźców.

Dla kogo przeznaczona jest terapia SI?

Integracja sensoryczna jest jedną a najnowocześniejszych i skutecznych metod stosowanych w terapii dzieci i młodzieży, u których obserwuje się trudności w zakresie:

•  umiejętności ruchowych (słaba koordynacja ruchowa, opóźniony rozwój ruchowy, trudności z utrzymaniem równowagi);
•  problemów emocjonalnych (nadmierna wrażliwość, nerwowość, kłopoty z koncentracją uwagi);
•  opóźnionego rozwoju mowy;
•  opanowywania umiejętności szkolnych (problemy dysleksji, dysgrafii, dysortografii, kłopoty z zapamiętywaniem i motywacją uczenia się;
•  nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD, ADD);
•  nadwrażliwości lub małej wrażliwości na różne bodźce sensoryczne;
•  nadwrażliwości na ruch, niepewność grawitacyjna, choroba lokomocyjną.

SI okazuje się także skuteczna, co potwierdzają liczne doświadczenia wykorzystujących ją terapeutów w odniesieniu do dzieci z:

•  autyzmem;
•  zespołem Aspergera;
•  niepełnosprawnością intelektualną;
•  mózgowym porażeniem dziecięcym;
•  zespołem Downa;
•  innymi sprzężonymi zaburzeniami;
•  grupy ryzyka: wcześniaków, dzieci po uszkodzeniach okołoporodowych.