Krótki opis metody RUCHU ROZWIJAJĄCEGO Weronika Sherborne
Ruch jest jedną z podstawowych potrzeb człowieka, a zwłaszcza małego dziecka. Wpływa korzystnie nie tylko na sprawność fizyczną, ale na rozwój umysłowy, daje okazję do rozwijania inicjatywy, indywidualności i samodzielności; służy do wyrażania emocji, nawiązywania kontaktow i porozumiewania się.
Twórcą metody RUCHU ROZWIJAJĄCEGO jest Weronika Sherborne – nauczyciel wychowania fizycznego i fizjoterapeuta. Zwróciła ona uwagę na potrzebę bliskich związków między ludźmi, jako istoty dla rozwoju osobowości dzieci. Opracowany przez W. Sherborne system ćwiczeń wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłym w trakcie tzw. “baraszkowania”. Prostota i naturalność są głównymi walorami tej metody – stanowią jednocześnie o jej wartości i powodzeniu.
PODSTAWOWE ZAŁOŻENIA METODY RUCHU ROZWIJAJĄCEGO
- świadomość własnego ciała i usprawniania ruchowego,
- świadomość przestrzeni i działania w niej,
- dzielenie przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywanie z nimi bliskiego kontaktu.
Weronika Sherborne wyróżnia w swojej metodzie trzy grupy ruchu. Dzieli je ze względu na występujące podczas ćwiczeń i zabaw ruchowych związki międzyludzkie.
RUCH “Z”
To ćwiczenia, w których jeden partner jest bierny i poddaje się partnerowi aktywnemu. Ten zaś powinien wykazać postawę opiekuńczą, która wymaga zrozumienia potrzeb i możliwości partnera biernego. Ćwiczenia te budują zaufanie i zrozumienia.
RUCH “PRZECIW”
Ma uświadomić uczestnikom ich własną siłę przy współdziałaniu z partnerm. Partner, który broni się, daje możliwość osobie atakującej wypróbowanie swojej siły. Ważne są tutaj zamiany ról w parach. Ćwiczenia “przeciw” pozwalają na kontrolowanie własnych zachowań agresywnych.
RUCH “RAZEM”
Charakteryzuje się jednakowym zaangażowaniem się partnerów, równowagą wkładu wysiłku fizycznego, co prowadzi do wytworzenia się atmosfery wzajemnego zaufania, zrozumienia, współpracy.